درد

من اگردیوانه ام
      با زندگی بیگانه ام
             مستم اگر یا گیج و سرگردان و مدهوشم
                      اگر بی صاحب و بی چیز و ناراحت
                               خراب اندر خراب و خانه بر دوشم
                               اگر فریاد منطق هیچ تأثیری ندارد
                 در دل تاریک و گنگ و لال و صاحب مرده ی گوشم
                        به مرگ مادرم : مردم
                        شما ای مردم عادی
                                            که من احساس انسانی خودرا
                                                        بر سرشک ساده ی رنج فلاکت بارتان
                                       بی شبهه مدیونم
                         میان موج وحشتناکی از بیداد این دنیا
                              در اعماق دل آغشته با خونم
                                          هزار درد دارم
                                            درد دارم

اشکها آهسته میلغزند بر رخسار زردم
آرزو دارم جایی روم که دیگر بر نگردم

روز و شبها رهسپار گشتند و افزودند دائم
شامها داغی به داغم روزها دردی به دردم

**باران **

به زیر باران می روم و هم نوا با گریه ی اسمان می گریم تا کسی اشک های مرا نبیند.
به زیر باران می روم و فریاد می زنم تا صدای فریادم با فریاد اسمان یکی شود. به زیر باران می روم تا ناله های دلم با ناله های باد یکی شود و کسی شاهد شکستن روح خسته ام نباشد.
به زیر باران می روم و تکیه به همان درخت بید مجنون کنار جاده که یادگاری هایمان را روی ان می نوشتیم به انتظارت خواهم ماند , تا به زیر هر یک از قدمهایت گل سرخی بگذارم.
می دانم خواهی امد و دستان سردم را در دستان گرمت خواهی گرفت تابا هم به سرزمین ارزوها برویم .........
 باران که می آید
گوش به زنگ صدای تو
تکه تکه ترانه های کهنه را کنار هم می چینم
و همیشه به همین حقیقت تلخ می رسم که :
تو هم با من نبودی !!!

یادم باشد حرفی نزنم که به کسی بر بخورد
نگاهی نکنم که دل کسی بلرزد
چیزی ننویسم که آزار دهد کسی را
یادم باشد که: روز و روزگار خوش است و همه چیز بر وفق مراد است و تنها ...
تنها دل ما دل نیست

اگر فکر می کنی ؟؟؟؟

 من تکه ای از دانایی ابرها را گاز زده ام و خود را قورت داده ام ! دستی گفت بیا جلوتر ... خاکستری نباش ... ! ومن به احترام این دست گفتم امشب که دل من غرق امید است بگذار مثل همیشه صورتی باشم ... زیرا که باغچه ذهن من امشب آشفته نیست .. آبستن حوادثی عجیب ذهن خود را به پنجره این دستگاه می دوزم و سبک به تو می گویم « من دیگه منتظر هیچ کسی نیستم تا بیاد .... دل من از آسمون معجزه اصلا نمی خواد ... » نه اینکه نخوانم ... نه اینکه نخواهم ... می خواهم ... اما « من بدانچه دلخواه منست حمله نمی برم ... خود را به تمامی بر آن می افکنم ... اگر بر آنم که دیگر بار و دیگر بار بر پای بتوانم خاست راهی بجز اینم نیست ... » می فهمی ؟ من سرشارم از عشق ... سرشارم از تو ... توی که نمی دانم که هستی ! سرشارم از شعر ... سرشارم از حرف و فریاد ... اما به احترام مهتاب امشب سکوت می کنم ... تا دست برنده تو را باز بخوانم ... چه در چنته داری ؟ امشب من صورتیم .... بیا 

اگر فکر می کنی
اگر فکر می کنی که رفتنت باعث شکستنم می شود
اگر فکر می کنی که از پس رفتنت اشک می ریزم
اگر فکر می کنی که با نبودنت لحظه هایم خالی می شوند
اگر فکر می کنی که هر لحظه دلم برای بوسه هایت تنگ می شود
اگر فکر می کنی که بی تو می میرم
بسیار درست فکر کرده ای
خب تو که می دانی نبودنت را تاب نمی آورم
...پس بمان